Buhay Exit

Buhay Exit
(Mula sa Pinas tungong Dubai hanggang Kish Island, Iran)

ni Amos Tarana


Kahirapan sa bansa
kay kabayan ay nagtutulak,
upang maglakas-loob
na mangibang bansa.
Pikit matang makikipagsapalaran
sa ibayong dagat,
matupad lamang
ang mga minimithing pangarap.

Ngunit trabaho sa ibang bansa
ay sadyang mailap,
lalo’t ekonomiya ng mga bansa
ay bumabagsak.
Tulad na lang halimbawa
sa bansang UAE,
tanggalan at pahirapan sa trabaho
ay laganap.

Kaya mga kababayang Pinoy
sa krisis ay naiipit,
expiration ng mga (Visit/Tourist) Visa
ay sumapit.
Tuloy kinailangang sa Kish Island,
Iran ay mag-exit,
mag-aapply ng panibagong Visa,
nang sa UAE makabalik.

Dinadatnan sa Kish Island
ay mga punuang hotel (tenement),
mga kabayang na-multiple
at malaon nang istranded.
Kaya mga bagong dating
ay napilitang makisiksik
kaysa naman sa tabing dagat
mamatay sa lamig.

Kultura ng mga Iranian
ay kakaiba
kung sa atin ikukumpara.
Pagturing sa kabayan
ay hindi tulad nang sa bisita
o turista.
Napakaraming bawal,
nandiyan nang paghigpitan
at pagbantaan.
Habang sa pera ni Kabayan
sila ay nagtatamasa –
nagpapasasa.

Pagkaing iniaalok
ng mga restaurant
ay kakaiba rin.
Dahil sa halos wala itong lasa,
suwerte na kung maalat --
kadalasang ulam ay manok,
iba-iba lang ang luto.
Libre nga ang almusal
ngunit sa gilagid nama’y
nakakasugat.

Kaya naman si Kabayan
ay sagad na sa inip at pagkalungkot.
Wala nang pangkain
maski pambayad sa tinutuluyang hotel.
Ang iba’y nababaliw na
o kaya’y nakakaisip nang magpakamatay.
Iba nama’y muli na namang napapaibig
at natututong manligaw.

Upang makatipid
ay nagtulungan at nagdadamayan.
Husay sa pagluluto
at diskarte sa buhay ay pinamamalas,
kaya makikitang kumakain
at nagluluto sa tabing dagat.
Pagkaing pinagsasaluhan
ay pinasasarap ng pinagsamahan.

Upang matanggal ang inip
at makayanan ang lungkot,
sa Shishahan ay magdamag
na nagkukuwentuhan.
Mga problema at kaalaman sa buhay
ay pinag-uusapan.
Salita ng Diyos ay gabi-gabing
Pinagbabahaginan.

Kaya’t anumang hirap
sa kulungang Kish Island,
anumang pasakit, pagkainip
at lungkot ang pagdaanan --
ang ngumiti, tumawa,
makisaya ay nakakayanan pa
‘di malalagot ang pag-asang
bukas ay darating na ang visa.

Tunay na buhay ni Kabayan
sa pag-exit ay mahirap,
lalo na’t yaong mahigit
isang buwan nang sa Kish nakatengga.
Buti na lang at sadyang itong si Kabayan
sa dugo ay may agimat:
Madiskarte, Masayahin
at sa Magandang Samahan ay tapat.



25 Disyembre 2008
Farabi 1 Hotel
Kish Island Iran